O değil de...

Kendimi bırakmak istiyorum aslında. Ne yapacağımı düşünmeden hareket etmek, böyle sallamak etmek falan..Kimseye hesap vermemek istiyorum,tıpkı kimsenin bana hesap vermemesi gibi. Hani kelimeyi seçsem,hangi kalıbın dışına çıkartıp da sürrealist bir anlatım kullansam diye bayağı düşündüm içimdne geçenleri anlatabilmek için. Uzun süren düşünceler,geçmeyen bir gece,mum ışığında sürekli yırtılan kağıtlar ve biten bir paket sigara sonucunda aslında içimdekileri asla yazamayacağımı fark ettim. Mütemadiyen kalp hizasında duran bu yumru,bende nefes darlığına sebep olacak. Bir şey demek için ağzımı açacağım ama onun yerine dolan gözlerimle bakacağım karşımdakine sonra o yaşların akmasına bile izin vermeden parmağımla sileceğim kirpiklerimi "bahar nezlem var." bahanesiyle.
Bu gece de uykusuz geçecek.arada deliksiz uyuduğum geceler çok. ama hangi geceler hangi baş ağrısı ve hangi yaka bırakmayan anılarla başbaşa sabahı bekleyeceğim belli olmuyor. Şu erasmusu bile sırf bu illetten kurtulabilmek için istedim ama aşktan ne kadar kaçabiliyoruz diye sorgulamak lazımdı önce!! Çünkü fark ettim ki değil Viyana'ya Pluton'a gitsem benim bu vahim halim aynı vahimlikte kalacak. Kendi yediğim bokun sonucu. Daha ne bekliyorum ben de bilmiyorum ki? Daha ne olabilir, ne denebilir? Beklediğim hareketleri yapmayacağını bildiğim bir insanı ömür boyu bekleme isteğine neden kapılıyorum ben? İnsanların kendilerine işkence etme güdüleri nasıl da kuvvetliymiş yareppim.

Nerdesin? Kimlesin? Ne yersin,ne içersin? Kimlere kafan takılır,kimlerle yazışırsın? Bunların hiç birini bilmem ve açıkçası öğrenmek de istemem. Ben seni hep kendime ait düşlemek istiyorum. Başkasını bulaştırmak istemiyorum yılların anısına. Başkasını ya da başkalarını sana bulaştırıp da senin hatıranı zedelemek istemiyorum. Seni hep sevmek istiyorum,seni her hatırladığımda seni özleyebilmek ve gülümsemek istiyorum. Öylesine saf ve temiz halinle kal istiyorum kalbimde. Bunu sen ister misin bilmiyorum,hala senin için bir kıymetim var mı onu da bilmiyorum. Davranışlarına anlam vermekten usandım ve yine pes ediyorum. Pes edip başka bir ülkeye gidiyorum. Senin yerin bende hep duracak-aşk anlamında değil bu,insan olarak benim için hep kıymetli kalacaksın- . Birlikte çocuktuk, birlikte büyüdük. Hayatımda sen olmadan ölmek istemem. Anlıyorsun ne demek istediğimi değil mi? Giderken seni de götüreceğim. her parça kıyafetimde senin kokun, her tokamda-küpemde-yüzüğümde senin izin, her kitabımda-defterimde-cd'mde- senin sesin, her aynaya bakışımda karşımda senin yüzün olacak. Uzunca bir süre türkçe bile konuşulmayan uzak bir ülkeye gidiyorum, ama sen beni -daha önce de olduğu gibi- yalnız bırakmayacaksın. Sabaha karşı kalkan uçağıma doğru bakacaksın odandaki pencerenin ardından ve sonra yatağına girip tekrar uyuyacaksın belki..belki de hiç umursamayacak,o gün gittiğimi bile unutmuş olacak, 15. rüyanı görüyo olacaksın o saatte. Yine şnitzel'i birlikte yiyeceğiz,tuna'da birlikte seyahat edeceğiz, katedralden çıkınca zanoci'de birlikte ısıracağız dondurmayı. Beni hiç yalnız bırakmayacaksın,hep olduğu gibi.